Μιλώντας για την τέχνη μου

Αν κάτι με ιντριγκάρει τόσο στη ζωγραφική είναι το γεγονός ότι για να καταλάβεις και να εκτιμήσεις πραγματικά ένα έργο δεν αρκεί η πρώτη εντύπωση –όπως συχνά συμβαίνει για παράδειγμα στη μουσική- αλλά πρέπει να προσπαθήσεις να μπεις στο μυαλό του καλλιτέχνη που το δημιούργησε. Να καταλάβεις αρχικά τι θέλει να παρουσιάσει και μετά να αποπειραθείς να ανακαλύψεις κάποιο δεύτερο ή τρίτο επίπεδο, ακόμη και κάποια κρυφά μηνύματα ή προσωπικά μυστικά του δημιουργού. Έχοντας τον αυθορμητισμό του αυτοδίδακτου ζωγράφου που αποτυπώνει πρώτα από όλα το συναίσθημά του και στη συνέχεια τον απασχολεί το εικαστικό κομμάτι, το να αποτελεί κάποιος πίνακας μου ‘ψυχογράφημα’ είναι κάτι που πραγματικά με ενθουσιάζει. Κατά την διάρκεια της δεύτερης προσωπικής μου έκθεσης 'Η αμαρτία της φαντασίας" με προβλημάτισε αρκετά το γεγονός ότι  οι περισσοτεροι έριχναν μια γρήγορη ματιά στα έργα, χωρίς καν να μπουν στη διαδικασία να φανταστούν την ψυχολογική κατάσταση κάτω από την οποία μπορεί να τα δημιούργησα, πόσο μάλλον όταν αυτά αντιπροσωπεύουν προσωπικές επιθυμίες, εμμονές, απωθημένα ή φόβους. Ευτυχώς, υπήρξαν και αρκετοί που θέλησαν να τους μιλήσω για το κάθε έργο ξεχωριστά και να μοιραστώ μαζί τους τα μυστικά που κρύβουν οι πίνακες αυτοί. Γιατί, ως λάτρης του συμβολισμού και της αλληγορίας, ο κάθε πίνακας που φτιάχνω κρύβει πάντοτε ένα ή περισσότερα μυστικά και μου κλείνει πονηρά το μάτι κάθε φορά που τον κοιτάω...

Η έννοια του ‘υποκειμενικού’ είναι κάτι που επίσης απολαμβάνω στη συγκεκριμένη τέχνη. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να πει ότι η τέχνη σου δεν είναι αρεστή. Το μόνο που μπορεί να πει είναι ότι δεν είναι ‘της αρεσκείας του’. Όπως έλεγε ο Νίτσε, «αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ, μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν». Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στην πρώτη μου έκθεση, φοβόμουν για τυχόν αρνητικές κριτικές για τα έργα μου, επειδή μέχρι τότε δεν είχα κάνει ούτε ένα μάθημα ζωγραφικής. Έκτοτε όμως έχοντας γνωρίσει μέσα από βιβλία και μαθήματα Ιστορίας Τέχνης δεκάδες ζωγράφους και κινήματα, συνειδητοποίησα ότι οι φόβοι και οι αναστολές, καθώς και οι έννοιες ‘σωστό’ ή ‘λάθος’ υπάρχουν μόνο στο μυαλό μας. Όχι στην Τέχνη.

Αν έχεις την τύχη να μαθαίνεις να ζωγραφίζεις σε μια σχολή, πλάι σε ικανούς δασκάλους, διαπιστώνεις πολλά πράγματα. Το πρώτο είναι ότι δεν είσαι ο μόνος που έχει αυτό το χάρισμα (ταλέντο) αλλά είσαι ένας ανάμεσα σε δεκάδες άλλους. Το θέμα, θεωρώ ότι είναι, πόσο θα δουλέψει και θα εξασκήσει ο καθένας πλέον αυτό το ταλέντο, αλλιώς μένει για πάντα στάσιμος σε μια αέναη πάλη με τις αδυναμίες του. Δεύτερον, όσο πιο πολλά μαθαίνεις –από τεχνικής πλευράς- τόσο περισσότερο σου ανοίγουν νέοι ορίζοντες στο μυαλό και ανυπομονείς για όσα ακόμα έχεις να ανακαλύψεις. Μου αρέσει να παρομοιάζω την συγκεκριμένη τέχνη με ένα ατελείωτο παζλ, χιλιάδων κομματιών, από το οποίο έχω καταφέρει να ενώσω τα πρώτα 200-300 κομμάτια. Μαθαίνεις επίσης να εξασκείς την υπομονή, η έλλειψη της οποίας  παρεπιπτόντως είναι από τα μεγαλύτερά μου ελλατώματα. Ειδικά στο ΄θάνατο του Μαρά’ υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα έτοιμος να τα παρατήσω. Μεγάλο ρόλο παίζει επίσης η οξυδέρκεια, προκειμένου να ‘αρπάζεις’ οτιδήποτε χρήσιμο την ώρα του μαθήματος (ιδέες, τεχνικές, στυλ, κλπ). Τελευταίο και ίσως το σημαντικότερο, η ζωγραφική σε διδάσκει ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο: όταν καταφέρεις να ολοκληρώσεις ένα έργο το οποίο στην αρχή φάνταζε βουνό, η εξύψωση της διάθεσης που νοιώθεις, δεν συγκρίνεται ούτε με την καλύτερη μέθοδο ψυχοθεραπείας! Η απόλυτη αίσθηση ηδονής!